Ήθελε
να λησμονήσει τα πάντα, όλα όσα αναγκάστηκε να υπομείνει τις τελευταίες
δεκαετίες – ως διευθυντής του Ωδείου – παρέα μαζί τους: τις ξεθεωτικές εφόδους
βλακείας, το τεράστιο κενό στα βλέμματα, την παντελή έλλειψη ζωτικότητας του
πνεύματος των νέων, την μπόχα της διανοητικής αποχαύνωσης στην ατμόσφαιρα και
το θλιβερό φορτίο της μικροπρέπειας, της αυταρέσκειας, των χαμηλών φιλοδοξιών,
υπό το βάρος των οποίων λίγο έλειψε να καταρρεύσει κι ο ίδιος. Ήθελε να διώξει
από τη μνήμη του τους παλιούς μαθητές του, την αξέχαστη λάμψη των βλεμμάτων
τους όπου μπορούσε κανείς να διαβάσει το μίσος για το πιάνο και την καυτή
επιθυμία να το σπάσουν σε κομμάτια, τη «Συμφωνική Ορχήστρα» η οποία συστάθηκε,
κατόπιν επίσημης εντολής, από μέθυσους καθηγητές μουσικής και μουσικομανείς με
θολωμένο βλέμμα, τις βροντές των χειροκροτημάτων με τις οποίες το ενθουσιασμένο
κοινό, κάθε μήνα, χαιρέτιζε με πλήρη αθωότητα τις σκανδαλώδεις και απίστευτες
αυτής της ορχήστρας η οποία δεν ήταν άξια ούτε καν για να εμψυχώσει ένα
χωριάτικο γαμήλιο τραπέζι, τους ατελείωτους αγώνες του να τους μυήσει στη
μουσική και να τους πείσει να μην παίζουν πάντα το ίδιο κομμάτι, εν ολίγοις,
«την αιώνια δοκιμασία της απίστευτης υπομονής του». Τον Βάλνερ, τον καμπούρη
ράφτη, τον Λέχελ, τον διευθυντή του λυκείου, πρωταθλητή σε θέματα κρετινισμού
όλων των κατηγοριών, τον Νάνταμπαν, τον τοπικό ποιητή, τον Μάχοβενυς, τον
πεφωτισμένο παίκτη σκακιού του υδατόπυργου, την κυρία Πφλάουμ η οποία, με τους
καλούς της τρόπους είχε στείλει στο νεκροταφείο δύο συζύγους και τον γιατρό
Πρόβαζνικ που, με το πτυχίο του τού γιατρού, έστελνε στο ίδιο νεκροταφείο όλο
τον κόσμο, με λίγα λόγια όλους, από την κυρία Νούσμπεκ και τα αιώνια πειράγματά
της μέχρο τον βλάκα αρχηγό της αστυνομίας και τον πρόεδρο του Δημοτικού
Στμβουλίου – μεγάλο ρέκτη των νεανίδων – και τον οδοκαθαριστή, ήθελε να διώξει
μια για πάντα από τη μνήμη του όλο αυτό «το θλιβερό βιβάρι βλακείας».
…………………………………………………………
Μέσα από το βιβλίο του László Krasznahorkai, «Η Μελαγχολία της
Αντίστασης», μετάφραση: Ιωάννα Αβραμίδου, εκδόσεις Πόλις.
Η φωτογραφία είναι μέσα από την ταινία
του Bela Tarr, «Werckmeister Harmonies», όπου βασίστηκε στη «Μελαγχολία
της Αντίστασης» του Krasznahorkai.