Φοβόταν ο Πόε;

Ποιητής, συγγραφέας, εκδότης, τυπογράφος, φίλος και συγκάτοικος με τους Allen Ginsberg και  Neal Cassady για κάποια χρόνια, όταν έβαλε στον πρώτο να ακούσει Bob Dylan για πρώτη φορά ενώ για τον δεύτερο έχει γράψει μια ολόκληρη σειρά ποιημάτων, ο αμερικανός Charles Plymell είναι ένας από τους τελευταίους ζωντανούς δημιουργούς μιας παρελθοντικής Αμερικής που έχει φύγει πια ανεπιστρεπτί. Υπήρξε ως μια από τις πιο επιδραστικές μορφές στο χώρο του underground κόμικ εκεί στις αρχές των sixties, βάζοντας το κεφάλι και την πένα του Robert Crump να σκαλώσει και να σκαρώσει ‘κείνες τις παρανοϊκές ιστορίες που πήραν μπροστά με τη σειρά Zap Comix. Πριν απ’ όλα αυτά όμως είχε προλάβει να κάνει ένα σωρό δουλειές του ποδαριού, να χωθεί η ακουστική του και μη παιδεία στη jazz, στη country και στα γκόσπελ. «Άσκησε έντονη κριτική στο σύστημα των κρατικών επιχορηγήσεων, υποστηρίζοντας ότι πρόκειται για έναν πολιτικοποιημένο άδικο θεσμό που συντηρείται από την ίδια του τη μετριότητα. Λόγω των απόψεών του μπήκε στη μαύρη λίστα και δεν έλαβε ποτέ κάποιο βοήθημα από κανέναν ομοσπονδιακό, κρατικό ή ακαδημαϊκό οργανισμό. Έχει σχεδιάσει, τυπώσει και εκδώσει πολλά αντεργκράουντ περιοδικά και βιβλία μαζί με τη σύντροφό του Πάμελα Μπιτς, ένα όνομα σταθμό στις avant-garde εκδόσεις»*.

Το 1971 ο  Lawrence Ferlinghetti θα του κυκλοφορήσει στον City Lights τη νουβέλα «Last of the Moccasins». Ένα συγγραφικό ψηφιδωτό όπου ο Plymell τοποθετεί τους Beats, τους λιμενεργάτες, τους αγρότες, τους Ινδιάνους σε ένα σκληρό παραλήρημα αφήνοντας πίσω την δική του προσωπική σκόνη στα πράγματα. Από εκεί και πέρα όλα θα πάρουν το δρόμο τους και θα γίνει ένας από τους πιο πολυγραφότατους ποιητές μέχρι και σήμερα που συνεχίζει στα 80φεύγα του να γράφει, να δημιουργεί και να συνεργάζεται ασταμάτητα με μουσικούς όπως ο Mike Watt, (ξεκίνα με το μπάσο των Minutemen και η λίστα με τα συγκροτήματα που συμμετείχε δεν έχει τελειωμό), με τον Thurstονα (τί ποιόν Thurstονα;) και πάει λέγοντας. Επειδή όμως αυτή η κατηγορία τούτου του ιστολογίου θα ασχολείται με ποιήματα που έγιναν τραγούδια και όχι ακόμα με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες των εκάστοτε ποιητών, πάμε σάλτο στη βιβλιογραφία του Plymell στο 1989 όπου θα κυκλοφορήσει την συλλογή «Was Poe Afraid?». Σε μια ελεύθερη και πολύ πρόχειρη απόδοση το ομότιτλο ποίημα ρόλαρε ως εξής:

Φοβόταν ο Πόε;

Σ’ αυτούς τους πεζόδρομους της

Βαλτιμόρης απόψε – φοβόταν ο Πόε;

Τα ολονύχτιο σκουριασμένο σημάδι μιας εξόφθαλμης ρίμας

να φωσφορίζει από την πόρτα ενός ομιχλώδους καπηλειού.

Φοβόταν τα ολάνθιστα μάτια των σκύλων

τις αντανακλάσεις των κοράκων, των αρουραίων τα περιττώματα

μέσα από τα πριονίδια της Αγοράς Χόλινς

την μυρωδιά της σαπίλας και της λινάτσας πυκνή σαν γούνα.

Φοβόταν τις κατσαρίδες, την αρρώστια, την φτώχεια

την επίμονη φτώχεια να ουρλιάζει να κροταλίζει να σπάει να μαστιγώνει

τα κακόμοιρα πόνι να σέρνουν κάρα γεμάτα χορτάρια

πάνω στην Οδό Γκριν – υπερφορτωμένα με απληστία.

Φοβόταν το πηχτό πέρασμα του ουρανού πάνω από

την συννεφιασμένη Οδό Κρός καλύπτοντας ξετρυπώνοντας τη μέρα

το πορφυρό πέπλο, βελονιάζοντας από τον λόφο

μέχρι κάτω τον τυλιγμένο κόλπο από τα σκοτεινά νερά.

Μαύρα αγάλματα να στροβιλίζουν τεράστια πλισέ σεντόνια

όταν τα φώτα του δρόμου χαμηλώνουν, χάνοντας τα αστέρια,

σαν τους γλεντζέδες που ρέουν προς το στερνό τους αμάξι

μερικοί στου δειλινού το ελαφρώς διεστραμμένο μπαστούνι.

Φοβόταν την μπίρα, τα ναρκωτικά, το σάλτο

απ’ της ακτής το κουρελιάρικο μορφοκλασματικό λάθος

να αιωρείται σε ένα όνειρο ενταφιασμού φοβούμενος να κραυγάσει

επαναλαμβανόμενες μαθητευόμενες περήφανες εκδοχές της κόλασης.

Η δίνη ενός κύματος, μια μπερδεμένη απειλή

ξεκινά κι ενεργοποιεί αυτό που μετατρέπεται σε τρόμο

κάνει το όραμα να κυλάει σε αντίθεση από

τη δημιουργία και πως μια τέτοια χάρη τρέφεται.

…………………………………………………..

Μόλις πέρσι (2016) η γερμανίδα Andrea Schroeder κυκλοφορεί το τρίτο της άλμπουμ με τίτλο «Void». Ξεθάβει από τα συρτάρια της το ποίημα του Charles Plymell, βάζει ένα πιάνο στους πεζόδρομους της Βαλτιμόρης να το ξεπροβοδίσει κι ένα νυχτερινό κατευόδιο με το φάντασμα του Πόε να σεργιανίζει γύρω απ’ την εύθραυστα κουρασμένη φωνή της, στριφογυρίζει σε μια αδηφάγα μελοποίηση. Η Schroeder απαγγελοτραγουδάει σαν μια γνήσια ποιήτρια κάτω από τις γνώριμες μουσικές που την δίδαξαν οι σίγουροι ήχοι των Walkabouts, (o Chris Eckman άλλωστε έκανε την παραγωγή στα δύο πρώτα της άλμπουμ, «Blackbird, 2012» και «Where the wild oceans end, 2014») ενώ η φωνή της φέρνει αρκετά κοντά στην Patti Smith και στο πώς η ίδια έχει διδάξει του πως απαγγέλλεται η ποίηση.

Αφού διάβασες το ποίημα, άκου και τους ήχους τώρα.

ΕΔΩ ο Charles Plymell απαγγέλει ο ίδιος το Was Poe Afraid συνοδεία με τον Mike Watt. Περισσότερα για τον Plymell στο √

Ενώ για την Andrea Schroeder στο προσωπικό της site √

*Απόσπασμα από το βιογραφικό του Plymell που έγραψε ο Γιώργος Μπουρλής, για την ανθολογία που μετέφρασε κι επιμελήθηκε ο ίδιος με τίτλο, «Αμερικανοί Ποιητές & Ποιήτριες Τολμούν», εκδόσεις Εξάρχεια.